Laatste dagen voor 5 november 2015 en de eerste dag in
Afrika
Laatste
dagen voor 5 november 2015 en de eerste dag in Afrika
Ik heb weinig tijd gehad om mijn reis naar Senegal grondig voor te bereiden.
Eind september is de eerste mail binnen gekomen. Ik zou nog in 2015 naar Senegal moeten gaan. Ze stonden daar naar ‘t schijnt te trappelen van ongeduld, om te kunnen leren van tips uit Europa!
En zo is het dus ook gegaan. We schrijven vandaag 7 december 2015, en ik ben al een paar weken terug thuis!!
Als voorbereiding heb ik een ring gemaakt met een Senegalese vlag op gemonteerd in kleurig epoxy. Een schot in de roos bij mijn leerlingen bleek later.
Ik heb weinig tijd gehad om mijn reis naar Senegal grondig voor te bereiden.
Eind september is de eerste mail binnen gekomen. Ik zou nog in 2015 naar Senegal moeten gaan. Ze stonden daar naar ‘t schijnt te trappelen van ongeduld, om te kunnen leren van tips uit Europa!
En zo is het dus ook gegaan. We schrijven vandaag 7 december 2015, en ik ben al een paar weken terug thuis!!
Als voorbereiding heb ik een ring gemaakt met een Senegalese vlag op gemonteerd in kleurig epoxy. Een schot in de roos bij mijn leerlingen bleek later.
Er was mij verteld
dat ze nood hadden aan kleur in hun
juwelen aldaar. Op een armband uit leer had ik een zilver plaat genaaid met een tekst in slagletters
geschreven. Dit juweel zag er eigenlijk
niet verkeerd uit. Ik heb ook een collectie gereedschap bij elkaar verzameld. Veel spullen gekregen van
collega's, en leveranciers bij wie ik al
jaren klant was hebben mij ook goed geholpen.
De maximaal toegelaten bagage van 46kg bestond dus voor meer dan 90% uit gereedschap. Verder had ik zeer weinig persoonlijke spullen bij.
In oktober is er een briefing geweest in de kantoren van Vzw Exchange , en nadien nog druk mail verkeer. Eind oktober vertelde men mij dat er op 5 november 2015 een ervaren Afrika reiziger zou vertrekken naar Kolda. "Of ik het zag zitten om zo snel al mee te gaan?" Ik had dus de keuze : ofwel meer voorbereiding te eisen , maar dan wel alleen mijn eerste Afrika-reis te doen / ofwel holderdebolder mee op het vliegtuig van 5 november te stappen, met iemand die al meerdere keren in Afrika was geweest.
Ik heb dus mijn reisgezel de eerste keer ontmoet op 5november ,in de vertrekhal van Zaventem, Brussels Airlines.
Het klikte goed met mijn reisgenoot. We hebben op het vliegtuig uitgebreid kennis kunnen maken.
De luchthaven van Dakar had voor mij iets aparts. Noteer dat het mijn eerste keer Afrika was, en dat ik eigenlijk nog nooit een niet-toeristische reis had gemaakt. Zonnige strandvakanties, citytrips naar populaire steden in het zuiden en skivakanties kende ik wel, maar Dakar AirPort had hier niets van.
De maximaal toegelaten bagage van 46kg bestond dus voor meer dan 90% uit gereedschap. Verder had ik zeer weinig persoonlijke spullen bij.
In oktober is er een briefing geweest in de kantoren van Vzw Exchange , en nadien nog druk mail verkeer. Eind oktober vertelde men mij dat er op 5 november 2015 een ervaren Afrika reiziger zou vertrekken naar Kolda. "Of ik het zag zitten om zo snel al mee te gaan?" Ik had dus de keuze : ofwel meer voorbereiding te eisen , maar dan wel alleen mijn eerste Afrika-reis te doen / ofwel holderdebolder mee op het vliegtuig van 5 november te stappen, met iemand die al meerdere keren in Afrika was geweest.
Ik heb dus mijn reisgezel de eerste keer ontmoet op 5november ,in de vertrekhal van Zaventem, Brussels Airlines.
Het klikte goed met mijn reisgenoot. We hebben op het vliegtuig uitgebreid kennis kunnen maken.
De luchthaven van Dakar had voor mij iets aparts. Noteer dat het mijn eerste keer Afrika was, en dat ik eigenlijk nog nooit een niet-toeristische reis had gemaakt. Zonnige strandvakanties, citytrips naar populaire steden in het zuiden en skivakanties kende ik wel, maar Dakar AirPort had hier niets van.
We werden opgehaald door Mohamed, onze
contactpersoon van Vzw Exchange, ter plaatse in Senegal. Deze man heeft ons toch kunnen vinden in een vrij
chaotische toestand aan de aankomsthal
van de luchthaven. Honderden sjacheraars probeerden ons allerlei te verkopen. Telefoonkaarten, US Dollars,
vervoer, souvenirs, enz....
Per taxi naar het hotel. Het verkeer in Dakar was een eerste detail in mijn Afrikaanse doop. Yasmina, de zaakvoerster van het hotel was Belgische sprak vloeiend Vlaams. Vroeg naar bed. Het was een vermoeiende dag geweest.
Per taxi naar het hotel. Het verkeer in Dakar was een eerste detail in mijn Afrikaanse doop. Yasmina, de zaakvoerster van het hotel was Belgische sprak vloeiend Vlaams. Vroeg naar bed. Het was een vermoeiende dag geweest.
Daags nadien vroeg op gehaald door die zelfde Mohamed, een fijne kerel trouwens!
In de voormiddag hadden we nog een binnenlandse vlucht van Dakar naar Kolda. Op de luchthaven van Kolda kreeg ik pas echt het authentiek Afrika-gevoel.
De
landingsbaan was niks meer dan een eenvoudig makadammeke, midden in een veld.
Op het einde van deze baan stond een eenvoudig betonnen gebouwke. Daarnaast een
brandweerwagen. Een prachtig museumstuk
in mijn ogen! Ten eerste: we zijn veilig
geland. Ten tweede: ik heb verondersteld
dat die brandweerwagen goed onderhouden was, en indien nodig nog wel zou willen
starten!
Hoe dan ook, we werden hartelijk onthaald door een hele delegatie! Ik ben het al vergeten wie er allemaal was, maar ik herinner me nog de burgemeester, de schepen van toerisme, de president van de Chambre de Metiers, en nog vele andere belangrijke personen uit de stad Kolda. Met een karavaan van wel 5 auto's reden we naar onze overnachtigsplaats.
Hoe dan ook, we werden hartelijk onthaald door een hele delegatie! Ik ben het al vergeten wie er allemaal was, maar ik herinner me nog de burgemeester, de schepen van toerisme, de president van de Chambre de Metiers, en nog vele andere belangrijke personen uit de stad Kolda. Met een karavaan van wel 5 auto's reden we naar onze overnachtigsplaats.
Mijn reisgezel en ik in de eerste wagen
, een duur Duits automerk. Ik schat het bouwjaar van deze op begin jaren80. In
de voorruit verschillende barsten over de gehele breedte van het raam. De rit
van 15 minuten ging dwars door het centrum van de stad. Als ik dacht dat ik al
wat gezien had van Afrika, wist ik nu wel beter, Wooooooow, what THE f**k
!.... Het centrum van Kolda durf ik echt
wel vuil te noemen. Chaos! Regelmatig zag ik een vuilnisbelt te midden van een stad! Wrakken van auto's
achter gelaten midden op de straat.
Een beenhouwer die een stuk vlees in
stukken hakt met een verroeste machete
in volle zon, zonder enige vorm van koeling of hygiene, allerlei markten door
elkaar! Klein vee en vieze zwarte zwijnen die tussen het vuil op zoek zijn naar
iets eetbaars. Dit had ik nog nooit gezien.
Maar toch veilig aangekomen op het CEDAF (Le Centre Departementale d'Assistance et de Formation pour la Femme ) . Onze verblijfplaats voor de komende dagen en nachten. Op het eerste verdiep van dit educatief centrum bevonden zich enkele sobere kamers waar mijn reisgezel en ik onze intrek konden nemen!
Maar toch veilig aangekomen op het CEDAF (Le Centre Departementale d'Assistance et de Formation pour la Femme ) . Onze verblijfplaats voor de komende dagen en nachten. Op het eerste verdiep van dit educatief centrum bevonden zich enkele sobere kamers waar mijn reisgezel en ik onze intrek konden nemen!
Enkele vrouwen verzorgden een avondmaal en ook s'morgens kregen
we een ontbijt.
Zaterdag 7november2015
Deze morgen heb ik met mr le president een rondrit in de stad gereden. We hebben verschillende plaatselijke juwelen-ateliers bezocht. Deze werkplaatsen zijn primitief te noemen en weinig praktisch van inrichting. Ook de verlichting laat veel te wensen over.
Donkere koten met een zandvloer en roestig gereedschap geschikt op een onhandige kast. Vooraan een etalage meubel, oud en versleten, maar eigenlijk niet verkeerd.
In enkele van deze werkplaatsen zag ik toch een elektrische pletwals. Dit is een toestel dat wordt gebruikt om zilver en gouden plaatjes te pletten tot een gewenste dikte. Een vreemde combinatie van een vrij modern toestel in een stoffige omgeving. Thuis in mijn eigen atelier heb ik een manuele versie van die toestel. Ik vind dit handiger en veiliger.
Na de middag werd ik voorgesteld aan mijn leerlingen in het lokaal dat dienst zou doen als atelier. Een groep van een 20tal mannen tussen de 25 en 35 jaar oud. Ik, dus, als enige blanke tussen een groep stoere kerels .
Voila mr Ouim Meesse!...... Speech speech!! Nu was het erop of eronder! Ik wist dat ze de blanken hier al wel eens bespotten met het woord Toubab. Daarom heb ik mezelf voorgesteld als "Toubab Ouim!" Ze konden er mee lachen. Ik was hen dus voor geweest. Ook mijn ring aan m'n vinger met de Senegalese vlag trok menig een z'n aandacht. Na mijn speech werd het gereedschap dat ik had meegebracht, getoond. Alles werd beschreven als ultra-modern. Op het einde van deze vertoning had ik een goed gevoel. Ik had hen op mijne kant!
Daags nadien was het zondag en zou er niet gewerkt worden. Dat is zo bij de Cretiens, dachten ze! Zo zou het al maandag zijn alvorens de echte cursus zou beginnen.
Zondag
8november2015.
Een zondagnamiddag zoals ik er nog nooit 1 had beleefd!
Een zondagnamiddag zoals ik er nog nooit 1 had beleefd!
Nochtans werd het die namiddag een gewoon familiebezoek. Oumar, een van die kerels
had ons bij hem thuis uitgenodigd, om de namiddag door te brengen. Hij woonde in een dorp aan de rand
van de stad Kolda. Dit dorp had geen elektriciteit of andere nutsvoorzieningen
, en de bewoners leefden er nog in lemen hutten.
Toch was dit dorp een verademing en stond in schril contrast met het gore stadscentrum van Kolda.
De familie van Oumar had ons duidelijk verwacht, want alles was kraak proper, de vrouwen hadden hun mooiste kleren aan, en hun haar was een heus kunstwerk van vlechtjes en kralen. We werden als koningen ontvangen!
Toch was dit dorp een verademing en stond in schril contrast met het gore stadscentrum van Kolda.
De familie van Oumar had ons duidelijk verwacht, want alles was kraak proper, de vrouwen hadden hun mooiste kleren aan, en hun haar was een heus kunstwerk van vlechtjes en kralen. We werden als koningen ontvangen!
We dronken bissap,
een typisch drankje van die streek, een beetje te vergelijken met vlierbessen
siroop van bij ons. Heerlijk! De vader van Oumar schatte ik een flink eind in
de zestig. Hij dirigeerde het hele gedoe vanuit een plastieken tuinstoel onder
een soort van lindeboom, midden op hun eigendom. Maar eigenlijk was het de
moeder van Oumar die de touwtjes stevig
in handen had. Zulke situaties herken je toch ook wel bij ons in Europa!
Maakt niks uit! De vader des huizes nodigde ons uit om te blijven eten die avond. We hebben allen volmondig ja gezegd op deze uitnodiging.
Wat er toen volgde werd een schouwspel dat ik pas later begreep. Ik verklaar. In de tuin van de familie liepen er wel een tiental kippen rond. Plots begonnen de jongste kinderen als een gek achter de kippen te lopen. Ze probeerden hen te vangen. De kippen waren echter 'en plain forme' en lieten zich niet zomaar pakken.
Maakt niks uit! De vader des huizes nodigde ons uit om te blijven eten die avond. We hebben allen volmondig ja gezegd op deze uitnodiging.
Wat er toen volgde werd een schouwspel dat ik pas later begreep. Ik verklaar. In de tuin van de familie liepen er wel een tiental kippen rond. Plots begonnen de jongste kinderen als een gek achter de kippen te lopen. Ze probeerden hen te vangen. De kippen waren echter 'en plain forme' en lieten zich niet zomaar pakken.
Moeder de vrouw is toen tussen beide gekomen en de kippen wat gekalmeerd door ze wat maïs te voederen. Voor 1 kip is het die dag toch slecht af gelopen want deze stond op het menu voor het avond eten. Wat er met die kip gebeurd is heb ik niet helemaal kunnen volgen, maar ik kan mij er wel iets bij voorstellen. Zodra dit beest gevangen was heeft Oumar zijn hele dorp en omgeving aan ons getoond. Een wandelingske door de buurt, terwijl de vrouwen het eten klaar maakten.
Oumar heeft ons veel duidelijk gemaakt over het leven in een Afrikaans dorp.
Hij toonde ons de oudste van het dorp, de moskee, de buren, de rijstvelden rondom , een palmwijn brouwerij, ook de waterput in het midden van het dorp, en allerlei gewassen die werden gekweekt voor eigen behoefte.
s'Avonds hebben we dan mee gegeten van een heerlijk maal van rijst en verse kip!
Ik heb de vader een geschenk gegeven om te bedanken voor deze geweldige namiddag. Ik had thuis nog een eenvoudige zilver armband gemaakt, eigenlijk bedoeld om ginder materiaal voor handen te hebben.
Dit juweel werd enthousiast aanvaard en ik heb later gehoord dat moeder de vrouw mijn armband zou dragen!
Maar het hoorde nu eenmaal zo dat ik het geschenk aan de vader des huize zou geven.
Een uitdaging naar een dure reisorganisatie die mij zo een authentiek familie verhaal kan tonen! En dan nog voor de prijs van 1 zilver armband, die ik zelf gemaakt had.
s'Avonds zijn we met de bus terug naar het CEDAF gegaan. Dit vond ik een minder prettige ervaring. De bus was alweer zo een levens gevaarlijke OldTimer. Een twaalftal zitplaatsen, maar er zaten zeker 20 personen aan boord van dit vehikel. Achterop hingen er nog eens een vijftal reizigers waaronder de kaartjes verkoper. Bij hem moesten we dus betalen om mee te mogen rijden. Deze man probeerde ons nog geld af te zetten omdat we een foto van de bus hadden genomen.
Al goed dat Oumar was mee gereden. Hij kon een goed woordje doen voor
ons in het plaatselijk dialect.
Zo eindigde het eerste weekend. s'Anderen daags, maandag zou de echte cursus beginnen.
Zo eindigde het eerste weekend. s'Anderen daags, maandag zou de echte cursus beginnen.
Maandag
9 November 2015 en de volgende cursusdagen
Eindelijk de eerste echte cursusdag.
Ik heb mijn grote groep verdeeld in 5 kleinere werkgroepen. Elk van deze heb ik een verschillende opdracht gegeven.
Eindelijk de eerste echte cursusdag.
Ik heb mijn grote groep verdeeld in 5 kleinere werkgroepen. Elk van deze heb ik een verschillende opdracht gegeven.
Zo liet ik een groepje een "stokjes-ketting" maken. Dit is een halssnoer dat ik zelf veel heb gemaakt in mijn eigen winkel, in de jaren 90. Tijdens de rondleiding bij de verschillende juwelen ateliers had ik gezien dat er weinig kettingen te koop werden aangeboden. De enkele modellen die ik aantrof waren dikwijls uit goud, maar zo dun en fragiel om toch maar een haalbare lage prijs te kunnen aanhouden. Veelal Italiaanse import.
De 'stokjes-ketting', mijn idee, konden ze daar zelf maken, was sterker en paste in hun vormgeving!
Deze opdracht werd dan ook enthousiast uitgevoerd en bleek achteraf een succes te worden! Dit bracht mij op het idee om een ketting als deze, in Kolda gemaakt, per opbod in België te verkopen. Alles via Facebook/ whatsapp/ en smartphones!
De opbrengst beloofde ik te gebruiken om de verzendkosten van Europees gereedschap te dekken. Daarvoor had ik een mooie foto van mijn stokjesketting nodig. De eerste foto was echter niet mooi en kon zelfs met Photoshop niet verbeterd worden.
Neen, mijn ketting moest gepresenteerd worden op een mooie Afrikaanse jonge dame! Nu bleek dat de vrouw van een van mijn leerlingen een mannequin / fotomodel was. We hebben haar heel lief gevraagd of ze wou mee werken aan ons project. Ze stemde gelukkig in.
Deze schoonheid werd uitgenodigd in hotel Le Firdou, en met enkele smartphones hebben we een heuse fotoshoot gedaan. Even de mooiste foto selecteren/ plaatsen op FaceBook en al snel kwam er een leuk bod binnen voor de "stokjesketting, made in Kolda". Het eerste resultaat en verkoop was dus een feit!
Een andere groep heb ik een sleutelhanger laten maken. Mijn schoonmoeder verzamelt sleutelhangers, en vraagt ons steeds eentje mee te brengen als Linda en ik ergens op vakantie gaan. Hier in Kolda had ik natuurlijk geen klassieke souvenirwinkeltjes voor handen. Maar ik had wel een klas juweliers ter mijn beschikking. Als ontwerp bedacht ik een ronde schijf van 3cm met een tekst rondom. Bij het gereedschap dat ik had mee gebracht had ik een set slagletters gevoegd. Hiermee konden ze schrijven: 'voor Gilberte' en daaronder de namen van zij die hadden mee gewerkt aan dit juweel.
Alweer een succes voor de leerlingen, en mijn schoonmoeder kreeg onlangs een
wel heel origineel souvenir!
Een ander ontwerp bestond uit een leder armband met een zilver plaat op genaaid. Hierop alweer een tekst in slagletters
geslagen. Het concept om verschillende materialen te gebruiken in een juweel
(leer en zilver) vond iedereen een geniaal idee.
In heel Senegal wordt immers een massa leder verwerkt, Marrocainerie noemen ze het ginder. Een samenwerking tussen deze twee branches moet toch mogelijk zijn, dacht ik.
Een holle armband maken was voor mijn collega's ook een probleem. Jullie begrijpen dat wanneer je een holle buis plooit, er gemakkelijk een kreuk in komt. Ik heb op school geleerd dat je dit probleem best oplost door de buis te vullen met zand. Ook deze werkwijze hebben ze goed begrepen.
De daarop volgende dagen heb ik de opdrachten gewisseld tussen de verschillende groepen.
Daar tussendoor kwamen ze zelf af met technieken en oplossingen die voor mij nieuw en innovatief bleken. Voor een van mijn leveranciers, die mij goed had geholpen met verzamelen van gereedschap, werd een cadeau gemaakt. Het werd terug een armband uit leer met een zilver plaat op genaaid. Op deze plaat werd echter filigraan en granulatie techniek gebruikt ter verfraaiing. Dit zijn technieken die mij enkel bekend zijn uit mijn cursus kunstgeschiedenis van in mijn studenten tijd. Enkel op museumstukken van de Etrusken en Romeinen heb ik deze techniek levensecht kunnen bekijken.
Tot mijn verbazing wisten mijn leerlingen hier nochtans vlot mee om te gaan.
In heel Senegal wordt immers een massa leder verwerkt, Marrocainerie noemen ze het ginder. Een samenwerking tussen deze twee branches moet toch mogelijk zijn, dacht ik.
Een holle armband maken was voor mijn collega's ook een probleem. Jullie begrijpen dat wanneer je een holle buis plooit, er gemakkelijk een kreuk in komt. Ik heb op school geleerd dat je dit probleem best oplost door de buis te vullen met zand. Ook deze werkwijze hebben ze goed begrepen.
De daarop volgende dagen heb ik de opdrachten gewisseld tussen de verschillende groepen.
Daar tussendoor kwamen ze zelf af met technieken en oplossingen die voor mij nieuw en innovatief bleken. Voor een van mijn leveranciers, die mij goed had geholpen met verzamelen van gereedschap, werd een cadeau gemaakt. Het werd terug een armband uit leer met een zilver plaat op genaaid. Op deze plaat werd echter filigraan en granulatie techniek gebruikt ter verfraaiing. Dit zijn technieken die mij enkel bekend zijn uit mijn cursus kunstgeschiedenis van in mijn studenten tijd. Enkel op museumstukken van de Etrusken en Romeinen heb ik deze techniek levensecht kunnen bekijken.
Tot mijn verbazing wisten mijn leerlingen hier nochtans vlot mee om te gaan.
Zondag
15 november 2015
In België een officiële feestdag. Feest van de dynastie. Voor mij in Senegal, een dag vol contrasten. Weeral eentje om nooit te vergeten!
s'Morgens vroeg op want deze dag vertrokken we uit Kolda, richting Ziguinchor waar we een binnenlandse vlucht namen tot terug in Dakar.
In het dorp nemen we hartelijk afscheid van mijn vrienden. Oushman, mijn chauffeur brengt ons nog naar het busstation. Van hieruit is het nog 4uur rijden per taxi tot aan de luchthaven. Mijnheer Balde rijdt mee tot aan de luchthaven.
Het busstation is ergens te vergelijken met de Rooseveltplaats in Antwerpen.
In België een officiële feestdag. Feest van de dynastie. Voor mij in Senegal, een dag vol contrasten. Weeral eentje om nooit te vergeten!
s'Morgens vroeg op want deze dag vertrokken we uit Kolda, richting Ziguinchor waar we een binnenlandse vlucht namen tot terug in Dakar.
In het dorp nemen we hartelijk afscheid van mijn vrienden. Oushman, mijn chauffeur brengt ons nog naar het busstation. Van hieruit is het nog 4uur rijden per taxi tot aan de luchthaven. Mijnheer Balde rijdt mee tot aan de luchthaven.
Het busstation is ergens te vergelijken met de Rooseveltplaats in Antwerpen.
Van hieruit vertrekt openbaar
vervoer naar verschillende richtingen in het land. Op dit plein heerst op het
eerste gezicht een totale chaos. Dit uiteraard in contrast met de
Rooseveltplaats bij ons. Toch weet
Oushman een man te vinden bij wie we kaartjes kunnen kopen voor een taxi. Ik
vertel Oushman dat ik nog 2 dingen nodig heb een fles drinkwater( l'eau-Toubab)
en een zonnebril. Drinkwater vinden we snel. Een fles van 2 liter zelfs
gekoeld. Ook voor de zonnebril vinden we een man die keuze in overvloed heeft.
Deze laatste heeft wel honderden modellen op een triplex-plaat vast geprikt! Ik
kies voor een Ray-Bin. Als je niet te
nauwkeurig kijkt zou je zweren dat deze bril lijkt op een model dat ik ooit bij
ons aan de Belgische kust heb gekocht. Deze Afrikaanse versie is gelukkig wat
goedkoper.
En dan maar wachten om te vertrekken. Ik heb het systeem hier snel door. In een taxi zijn 7 plaatsen, ze noemen deze auto's dan ook "un sept-place". We moeten daarom nog wachten tot er nog 3 passagiers zich aanmelden voor dezelfde rit.
Het wachten voor vertrek zal ik ook nooit vergeten. De taxi's parkeren zich achteruit tegen een soort hangar. Koffer open om zoveel mogelijk bagage in de auto te proppen en op het dak vast te binden met een touw, type wasdraad van bij ons.
Nu maak ik me wat zorgen! De taxi's zijn van een bekend Frans automerk met 3 zitbanken achter elkaar ( sept-place), maar wel van bouwjaar 1985. Ik weet zeker dat geen enkele van deze voertuigen bij ons door de technische keuring zou komen. En hier moet ik een rit van 4 uur met 7 personen mee maken. Sommige voertuigen zien er echt verschrikkelijk uit. Ruiten ontbreken/ delen van het koetswerk ontbreken of zijn haast niet meer herkenbaar voor wat ze ooit gediend hebben/ anderen hebben deuren die dicht gelast zijn. Al snel wordt mij duidelijk dat er twee soorten taxi's zijn. Er zijn er voor korte afstand en er zijn er voor langere afstand.
Onze taxi is bedoeld voor lange afstand. We hebben dus geluk. Wij krijgen een model dat er nog ietsje beter uit ziet. Onze taxi heeft zelfs remmen verzekert de chauffeur ons.
We wachten verder af tot de taxi VOL is met 7 personen. Rond ons hangen bedelaars. Niemand reageert op hun smeken. Ik dus ook niet. Van sommigen staat hun armoedig gezicht bij mij voor altijd op mijn netvlies geprint. Ik herinner mij een sukkelaar die bij ons kwam staan, en doelloos voor zich uit bleef staren. Hij zwijmelde, en ik dacht dat hij ieder moment in elkaar zou kunnen zakken. Toen dacht ik aan het verhaal dat mijn chauffeur me eerder vertelde: "in het centrum van Kolda was een vrouw op klaarlichte dag in elkaar gezakt. Ook hier reageerde niemand op, zei Oushman. Als er uiteindelijk toch iemand zich over haar ontfermde, bleek dat deze vrouw al 3 dagen niks gegeten had. Ze hebben haar wat eten gegeven, en wat later is ze heel normaal naar huis gewandeld".
Hoe het is afgelopen met de sukkelaar, en de oude vrouw, en de vele kinderen die rondom ons stonden te bedelen zal ik nooit te weten komen.
Nog wat later dan toch de overige 3 passagiers voor onze taxi. Zij moesten achterin, ze hadden een goedkoper ticket gekocht. Het was een jong koppeltje, en een kerel apart.
En dan maar wachten om te vertrekken. Ik heb het systeem hier snel door. In een taxi zijn 7 plaatsen, ze noemen deze auto's dan ook "un sept-place". We moeten daarom nog wachten tot er nog 3 passagiers zich aanmelden voor dezelfde rit.
Het wachten voor vertrek zal ik ook nooit vergeten. De taxi's parkeren zich achteruit tegen een soort hangar. Koffer open om zoveel mogelijk bagage in de auto te proppen en op het dak vast te binden met een touw, type wasdraad van bij ons.
Nu maak ik me wat zorgen! De taxi's zijn van een bekend Frans automerk met 3 zitbanken achter elkaar ( sept-place), maar wel van bouwjaar 1985. Ik weet zeker dat geen enkele van deze voertuigen bij ons door de technische keuring zou komen. En hier moet ik een rit van 4 uur met 7 personen mee maken. Sommige voertuigen zien er echt verschrikkelijk uit. Ruiten ontbreken/ delen van het koetswerk ontbreken of zijn haast niet meer herkenbaar voor wat ze ooit gediend hebben/ anderen hebben deuren die dicht gelast zijn. Al snel wordt mij duidelijk dat er twee soorten taxi's zijn. Er zijn er voor korte afstand en er zijn er voor langere afstand.
Onze taxi is bedoeld voor lange afstand. We hebben dus geluk. Wij krijgen een model dat er nog ietsje beter uit ziet. Onze taxi heeft zelfs remmen verzekert de chauffeur ons.
We wachten verder af tot de taxi VOL is met 7 personen. Rond ons hangen bedelaars. Niemand reageert op hun smeken. Ik dus ook niet. Van sommigen staat hun armoedig gezicht bij mij voor altijd op mijn netvlies geprint. Ik herinner mij een sukkelaar die bij ons kwam staan, en doelloos voor zich uit bleef staren. Hij zwijmelde, en ik dacht dat hij ieder moment in elkaar zou kunnen zakken. Toen dacht ik aan het verhaal dat mijn chauffeur me eerder vertelde: "in het centrum van Kolda was een vrouw op klaarlichte dag in elkaar gezakt. Ook hier reageerde niemand op, zei Oushman. Als er uiteindelijk toch iemand zich over haar ontfermde, bleek dat deze vrouw al 3 dagen niks gegeten had. Ze hebben haar wat eten gegeven, en wat later is ze heel normaal naar huis gewandeld".
Hoe het is afgelopen met de sukkelaar, en de oude vrouw, en de vele kinderen die rondom ons stonden te bedelen zal ik nooit te weten komen.
Nog wat later dan toch de overige 3 passagiers voor onze taxi. Zij moesten achterin, ze hadden een goedkoper ticket gekocht. Het was een jong koppeltje, en een kerel apart.
Alledrie hadden ze ongeveer de zelfde leeftijd als mijn kinderen.
Ze zaten echt niet comfortabel op het achterste bankje van die Franse oldtimer.
Ik heb geprobeerd om een praatje te beginnen met deze jongeren. Dit is mij niet
gelukt. Ze spraken immers enkel Wolof. Daarom is het bij gebarentaal gebleven.
Zo ben ik wel te weten gekomen dat ze dorst hadden. Ik heb mijn fles
l'eau-toubab gedeeld met hen. Mijnheer Balde had nog enkele plastieken
bekertjes bij. Deze heb ik hem kunnen afluizen. Ik dacht bij mezelf: ik kan
niet iedereen hier helpen, maar toch wel
de mensen met wie ik in deze auto gepropt zat.
Onderweg zijn we nog enkele keren gestopt, en kwamen er telkens mensen aan het autoraampje kloppen om van alles te verkopen. Vers fruit en eetbaars dat ik nog nooit eerder had gezien. Van thuis uit hadden ze me gewaarschuwd om zulke goederen nooit te kopen, laat staan op te eten. Ik draaide me om en vroeg het koppeltje of ze honger hadden. "Tu as faim?" " non, non!! merci". Dat begrepen ze dan wel. Ik geloofde hen niet!
Zo heb ik toch het koppeltje enkele centjes toe gestopt en gezegd dat zij iets moesten kopen van die verkopers aan het autoraampje. Ik heb hen bevolen dat het ook voor die derde reiziger achter op het bankje moest zijn. “Delen, hè !” Ik had geen honger! Ik had s morgens nog goed gegeten in hotel 'le Firdou'.
Onderweg zijn we nog enkele keren gestopt, en kwamen er telkens mensen aan het autoraampje kloppen om van alles te verkopen. Vers fruit en eetbaars dat ik nog nooit eerder had gezien. Van thuis uit hadden ze me gewaarschuwd om zulke goederen nooit te kopen, laat staan op te eten. Ik draaide me om en vroeg het koppeltje of ze honger hadden. "Tu as faim?" " non, non!! merci". Dat begrepen ze dan wel. Ik geloofde hen niet!
Zo heb ik toch het koppeltje enkele centjes toe gestopt en gezegd dat zij iets moesten kopen van die verkopers aan het autoraampje. Ik heb hen bevolen dat het ook voor die derde reiziger achter op het bankje moest zijn. “Delen, hè !” Ik had geen honger! Ik had s morgens nog goed gegeten in hotel 'le Firdou'.
De rit zelf verdient ook nog wat beschrijving.
350km over een 2vaksbaan door een mooi landschap. De weg liep paralel met de Cassamence. Dan toch nog wat safari gevoel op deze reis! Het was bloedheet in de auto. Airco bestond immers nog niet in Franse auto's uit 1985. Ik zat vlak achter de chauffeurszetel. De chauffeur zat heel de tijd door het raampje te spugen. Ik heb dan maar ondanks de hitte toch besloten mijn raampje dicht te draaien. Dit is mij niet helemaal gelukt want het draaierke brak af. Maar toch was het zo beter voor iedereen.
Ook voor mijn medepassagiers achterin. Met een volledig open raampje zaten zij in de tocht.
De chauffeur wou ik toch aan mijn kant houden. Mijn leven en lot lag immers in zijn handen. Ik heb het niet heel zeker kunnen zien, maar toch heb ik gemerkt dat deze man nekpijn had. Ik vroeg hem de hoeveelste rit dit was dat hij vandaag maakte. Neen, dit was de eerste, zei hij me. Ik heb toch het zekere voor het onzekere genomen, en hem een deugddoende nek-massage gegeven. Het deed hem goed en ik zat hiervoor op de ideale plaats in de sept-place. Zo was ik ten minste zeker dat hij niet in slaap zou vallen achter zijn stuur. Ik heb hier geen foto's van, maar ik kan u verzekeren dat het een grotesk zicht was.
Verder herinner ik mij verschillende gevaarlijke situaties tijdens deze rit( naar mijn normen toch). Zo zal ik nooit vergeten dat er plots een kind de baan overstak. Het moet een jongetje van een jaar of 5 geweest zijn. Die chauffeur heeft niet eens zijn gas gelost, laat staan remmen (remmen? Die werkten toch, hè ). Enfin, er is niks gebeurd.
Exact 2km verder kruisen we een ambulance als tegenligger, met loeiende sirene! Neen, dat kan niet! Ik heb het jongetje duidelijk levend en wel de overkant van de baan zien bereiken..........!
Weer wat later staan er midden op de baan 2 ezels. Echte! Met van die lange oren! "Vertraag toch, man" dacht ik bij mezelf.
Ik weet niet tegen welke snelheid we hier rakelings voorbij zijn geraasd. Hoe kon ik het weten! Die taxi uit de jaren 80 zijn kmteller werkte immers al jaren niet meer, en was waarschijnlijk al 3 keer rond gedraaid.
We zijn uiteindelijk toch heelhuids aangekomen in Ziguinchor bij de luchthaven. Netjes op tijd is ons vliegtuig vertrokken richting Dakar. Ik moet toegeven dat het vliegtuig er keurig onderhouden en modern uit zag. Een dertigtal zitplaatsen schat ik.
In Dakar werden we op gehaald door Stijn en Mohamed Sorgho. Alweer in een auto van Franse makelij. Het bouwjaar van deze schat ik echter op 2012! Wat een luxe! Een limousine! Er was echter haast bij. We werden verwacht op de Belgische ambassade en de feestelijkheden voor 15november waren daar al gestart.
Vlug eerst nog even langs het hotel! Bagage droppen en snel omkleden!
Ik had nu een probleem. Ik had alles achter gelaten voor mijn vrienden in Kolda. Zelfs mijn schoenen had ik geruild met een van mijn leerlingen. Stijn! Welke schoenmaat heb jij? En heb jij nog een schoon hemd voor mij?
15november2015, een dag vol contrasten! Deze uitspraak werd pas echt compleet bij aankomst op de Belgische Ambassade!
Wat een prachtig tuinfeest! Mannen in smoking, dames in galakleding. Hostessen prachtig gemaquilleerd! Deze laatste droegen schotels met hapjes in de Belgische driekleur. Champagne, een heuse tapkraan met toog met echt Belgisch bier, friet met mayo in een puntzak!
Ook dit bleek dis Senegal te zijn, of was dit een klein stukje Belgisch grondgebied?
Het vliegtuig van Brussels Airlines richting
Zaventem vertrok pas de dag nadien, in de vroege avond. Ik had dus nog een
volledige dag door te brengen in Dakar.
Ik wist van twee van mijn leerlingen
dat ze in Dakar woonden en ondertussen ook thuis waren aangekomen.
Vanuit mijn hotel heb ik toch een van hen
kunnen contacteren. Hij is me komen oppikken aan het hotel, en heeft mij een
heerlijke dag in Dakar bezorgd. Zo heb ik de juwelierswijk in deze stad kunnen
bezoeken met mijn kameraad als gids. Op die manier kreeg ik ook hier een kijkje
achter de schermen. ‘sMiddags zijn we gaan eten in een deftig restaurant.
Daarna heft hij me nog mooie plaatsen in deze hoofdstad laten zien, zoals het
‘Lac Rose’, dit is het strand waarop destijds de beroemde rally Paris-Dakar
vertrok.
Merk op dat ik dit verslag heb geschreven met een dosis humor en sarcasme. Ik hoop dat ik niemand heb geshockeerd . Dit was dan geenszins mijn bedoeling. Humor had ik nodig om door de miserie heen te kunnen kijken !
Ik heb veel respect voor mijn vrienden in Senegal die ondanks alles toch nog vrolijk door het leven weten te gaan, en duidelijk hun plan weten te trekken in moeilijke omstandigheden!
heel herkenbaar, zo te zien heb je je goed geamuseerd..
BeantwoordenVerwijderen