Iemand had gereageerd met de vraag "of hier nog een staartje aan zou komen".
Morgen, donderdag 10december2015 , heb ik een DeBreefing vergadering bij Exchange.
Misschien kan ik daarom na morgen pas een antwoord geven op deze eerste vraag.
Iemand anders vroeg me of ik alle indrukken wel een juiste plaats heb kunnen geven.
Neen dus ! Als ik ,zoals nu, nog eens door mijn foto's blader denk ik dikwijls : "djuu, deze had ik nog in mijn verslag moeten plaatsen."
Het verslag (vorig bericht op deze blog) moest bondig zijn om niet te langdradig te worden.
Daarom heb ik besloten om nog foto's te posten , ook al had ik het al min of meer afgesloten met "het verslag". Ik wil jullie toch nog mijn kameraden voorstellen, met wie ik op deze korte periode toch een hechte band heb gesmeed.
Misschien wordt het niet meer zo veelvuldig gelezen, maar ik wil op deze manier een souvenir voor mezelf maken van dit onvergetelijk avontuur. Ik hoop dat zij die het toch nog lezen er plezier aan beleven!
Ik begin met deze foto. Links in beeld is Oushman, mijn privé chauffeur. Rechts Ousseynou, een Bijoutier uit Dakar.
Oushman had de opdracht gekregen te zorgen dat ik niks te kort kwam. Ik moest het dus maar zeggen en Oushman moest er voor zorgen. Het was een fijne man. Hij droomde ervan een vrachtwagen te kopen ,en hiermee een transportbedrijf op te richten. Als hij ooit met een vrachtwagen door Europa moest rijden zou hij mij opbellen. Ik wens het hem van harte toe, en hij kan op mij rekenen als het ooit zo ver zal komen. Met hem had ik een close band. Dit komt omdat ik veel met hem in de auto heb gezeten. We hebben veel gelachen en plezier gemaakt.
Ousseynou is de Bijoutier die mijn gids in Dakar was, de laatste dag van mijn verblijf.
Ik vertel later in dit bericht nog meer over hem.
Dit is mr. Le President de la Chambre de Metiers de Kolda. Lees maar: de voorzitter van de vereniging van juweliers uit Kolda. Deze man had 1 kilogram Zilver ter beschikking gesteld voor deze vereniging.
Ik ben bij hem thuis geweest, uitgenodigd om te blijven eten en nadien samen thee te drinken.
Dit is Tjerno. Een van de cursisten. Ook een fijne kerel. Hij was bij de wat-oudere leerlingen, al heb ik nooit naar zijn leeftijd gevraagd. Ik heb zij kaartje nog in mijn portefeuille zitten.
Tjerno maakte als bijverdienste, smeltkroezen. Bij mij in het atelier gebruiken we ook smeltkroezen, maar die zijn uit synthetisch materiaal. Tjerno maakte ze uit houtskool, zand en brax. Hij heeft mij er eentje cadeau gedaan. Ik bewaar het als een kostbaar souvenir.
Dit is Tjidane, de jongste van mijn cursisten. Ik had ook zo een zelfde sjaal aan in het begin van deze week. De laatste dag heb ik hem mijn sjaal cadeau gedaan.
Tjidane kon goed over weg met smartphones. Daarom heb ik hem dikwijls mijn IPhone in z'n handen gestopt en geroepen: "reportage!..". Veel van mijn beeldmateriaal is door Tjidane gemaakt.
Ibrahim! Toch een schatje, niet?
Deze jongen had een spraakgebrek. Toch hebben we goed met elkaar kunnen opschieten, al verstond ik niets van wat hij zei in gebrekkig Frans .
Hij heeft ook mee gewerkt aan de 'stokjesketting', die ik al eerder in deze blog heb vernoemd.
Lama Lamaran.
Hij staat in mijn contacten als "Lama le celibatair". Hij stond erop dat ik hem zo zou noteren.
Ik moet voor hem nog op zoek naar een vrouw, uit Europa.
Vieux Thiam , hij riep mij plots toe in de les : "singes!...". Hij heeft met mijn iPhone dus het filmpje van "die apen in die boom aan de overkant van t straat" gemaakt. Ik heb deze beesten duidelijk zien springen van de ene boom naar de andere, maar het filmke is wat mislukt (onduidelijk beeld).
Abuu. Een stille kerel. Het was hij die de filigraan en granuleer techniek (zie eerder bericht) volledig onder de knie had. Een ware meester in mijn ogen.
Deze zijn naam ben ik vergeten. Hij was de concierge van het gebouw. Hij zorgde ook voor de thee.
Op de foto doe ik hem een armbandje uit rubber met 'I love Antwerp' cadeau. De man was hier super blij mee.
Deze zijn naam heb ik nooit geweten. Hij was ook geen van mijn cursisten.
Naast ons leslokaal was een schrijnwerkerij. Hier hebben ze voor ons een plankje gemaakt om de 'stokjesketting' op te presenteren. Tropisch hardhout volgens mij.
Van deze momenten heb ik veel genoten. Het domein waar ik overnachtte werd snachts bewaakt door "Gardiens". Ik ging elke avond nog een thee drinken met die mannen. Het was straf spul dat die gasten dronken. Ik ben nochtans zeker dat het enkel thee, water en suiker was. Na enkele nachten slecht te hebben geslapen, dacht ik 'zou het van die thee zijn dat ik niet kan slapen'.
De laatste avonden heb ik geen thee meer gedronken ,en heb ik ook beter geslapen.
Had ik daar maar eerder aan gedacht!.
Dit was de uitbater van het winkeltje recht over mijn slaapplaats. Ik kocht er vooral water in gesloten flessen. Een soort Evian of zo. Op den duur kende hij mij al.
Ik heb eens Oushman gestuurd om mij water te halen. Zeg maar : C' est pour mr Ouim, Le Toubab qui à soif! Hij kent mij wel!
Ousseynou woonde eigenlijk in Dakar , een 700km ten noorde van Kolda. Ik vertelde al eerder dat hij de laatste dag in Dakar met gids is geweest. Hieronder nog enkele foto's van deze laatste onvergetelijke dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten